De hoogte van de Altiplano in..

Lieve mensen!

Op het moment zit ik in Potosí in het zuidwesten van Bolivia heerlijk vakantie te vieren!

Vorige week heb ik deelgenomen aan een tweedaagse training voor alle medewerkers van PCI, in Asunción. Het is een reeks trainingen opgezet vanuit een samenwerkingsverband met de Katholieke Universiteit (Asunción), met het idee om het werk wat meer te leren systematiseren, onderzoek doen, etc. Mijn collega´s hebben al jarenlange werkervaringen in de comunidades, maar het ontbreekt hen aan theoretische diepgang, update en systematisering. En net als in elk bedrijf of organisatie moet je natuurlijk blijven bijleren. De training was behoorlijk interactief, en vooral nog een soort kennismaking. Collega´s vertelden probleemsituaties en anekdotes uit het veld, en deze gingen we dan uitpluizen aan de hand van een theoretisch kader. Ieder moest dan zijn of haar interpretatie geven, en zo wisselden we gedachten uit over het interculturele werk in de comunidades.
Ik vond het super dat ik mee mocht doen, ondanks dat ik die werkervaring mis natuurlijk. Maar Carlos vond dat vanzelfsprekend, omdat ik ´onderdeel van het team ben´, en de volgende trainingen wat meer toegespitst gaat worden op ieders individuele functie (moet ik voor die tijd natuurlijk wel uitgezocht hebben wat mijn functie precies gaat inhouden ;)). Hoe dan ook, weer een duidelijk voorbeeld van hoe goed ze mij betrekken bij de organisatie, en daar ben ik nog altijd ontzettend blij mee!

Direct na de trainingen ben ik doorgereisd voor mijn decadente bijna 3 weken (!) vakantie, rond Kerst en Oud & Nieuw. Ik kon de verleiding gewoon niet weerstaan om Bolivia te bezoeken, iets wat al jaren bovenaan mn lijstje staat. En nu zat ik (relatief) zo dichtbij! Ook nog een kans om Jessie weer te ontmoeten, die nog steeds rondreist.

Vanuit Asunción ben ik met de bus doorgereisd naar Salta in het noorden van Argentinië, een reis van zo´n 20 uur. Ik heb daar een paar dagen doorgebracht in een gezellig hostal vol met bakcpackers die heel Europa vertegenwoordigden, en twee volle dagen voorgekauwde excursies gedaan in de prachtige omgeving van Salta. Salta ligt aan het begin van de Altiplano, een uitloper van de Andes, en het begint daar dus al te stijgen. Richting het zuiden liggen bekende wijnstreken. Op de weg daarheen rij je door ongelooflijk mooie en kleurrijke rotsformaties, met laaggroei en cactussen. De temperatuur hier is nog altijd zomers.
Maar richting het noorden van Salta ga je echt de hoogte in. Tijdens die excursie hebben we op een hoogte van 3000 meter een zoutmeer bezocht, en het hoogste punt wat we bereikt hebben was 4170 meter. Hier was het dan ook nog maar een graadje of 2, en om het hoogtegevoel te trotseren hadden we allemaal een prop coca bladeren in onze wang. De omgeving voelt echt al Andes-achtig aan. De inheemse bevolking draagt traditionele kleding, rokken en felgekleurde doeken, babies op de rug gedragen, lange vlechten in het haar. Ze spreken Quechua. Er lopen schapen, geiten, lama´s en vicuña´s rond. Ik vind het prachtig!

Maandagavond ben ik met de bus vertrokken naar Potosí. Een lange reis weer, met een aantal overstappen vanwege de grensoversteek.
Het is zo duidelijk te merken, het verschil tussen Argentinië en Bolivia (datzelfde verschil zie je met Paraguay). Salta was echt een westerse wereld, veel winkels, mode, een stad waar je je geen moment onveilig voelt, eigenlijk alsof je in Spanje zat. Prima voor een paar dagen, maar dan is voor mij de interesse er toch echt af.
Geef mij Bolivia maar!
In het grensplaatsje Villazón moest ik een tijdje wachten op mn busaansluiting, dus ik besloot om mijn backpack in bewaring te geven in een smoezelig hokje, omdat ik nu eenmaal geen stoere meid ben, en dat ding maar maximaal een half uur op mijn rug kan verdragen. Daarna zocht ik een internetcafé op om Jessie te mailen dat ik er aan kwam. Toen ik na een uur terug kwam, 20 minuten voor vertrek van de bus, bleek het mevrouwtje van de opslag te zijn verdwenen. De deur zat op slot, en haar telefoonnummer hing op de deur. Dus nog geen paniek.. Ik klampte iemand aan of hij kon bellen voor mij. Helaas geen antwoord.. Nog steeds geen paniek, want ik had immers nog een kwartier.. Hij bleef bellen. Er kwam nog iemand anders bij, en die wist waar deze mevrouw woonde. Er werd een jongen heen gestuurd om de sleutel te halen. Inmiddels was het 5 minuten voor tijd, en had ik het punt van paniek bereikt maar even gauw weer overwonnen, want tja, je moet nu eenmaal flexibel zijn met reizen, en als het deze bus niet wordt, dan maar de volgende.. Hoewel die wel pas een halve dag later ging, en ik liever niet ´s nachts wilde reizen. Maar goed, een extra nacht overnachten is ook altijd nog een optie, bewapend met de LP (Lonely Planet reisgids) is er immers overal een hostal te vinden.
Ik vond het hartverwarmend dat drie mensen voor mij aan het rennen waren om te zorgen dat ik mijn bus kon halen, inclusief bagage. Even later zat ik in de bus, mijn backpack veilig onderin. Mijn eerste indruk van Bolivia was dus vooral de warmte en behulpzaamheid van de mensen. En niet het feit dat het compleet ongeregeld is, want dat wist ik van tevoren, en heeft wat mij betreft meer charme dan het prima geregelde Argentinië. En je weet en ervaart dat je je in een ´ontwikkelingsland´ bevindt. De omgeving was werkelijk waar weer adembenemend, en ondanks dat ik doodmoe was heb ik de hele reis met open mond naar buiten gestaard. We reden over hobbelende bergweggetjes, langs gapende kloven, en enorme bergwanden. Tussendoor lama´s, herders, cactussen, lemen huisjes.

Toen we na 10 uur reizen Potosí in de diepte tussen twee bergen in zagen liggen, en het vervolgens langzaam achter ons lieten, realiseerde ik me dat we er niet gingen stoppen.. Gauw naar de buschauffeur gerend, en die dropte me op straat. Stond ik daar bovenaan die berg, aan de rand van het stadje, in een soort van krottenwijk. Gelukkig zag ik in de verte een taxi, en belandde ik veilig in het hostal waar Jessie al een paar dagen verbleef.

Potosí ligt op 4060 meter hoogte. Bij aankomst heb ik, bij gebrek aan winterkleding, meteen een dikke trui van lama wol gekocht, en idem sokken. Bolivia is belachelijk goedkoop trouwens. Het hostal is heel gezellig en knus. We slapen in een gezamelijke slaapzaal helemaal bovenop het dak. Pas toen ik de trap opliep van 4 verdiepingen merkte ik de hoogte op.. Ik moest minutenlang op bed zitten om weer op adem te komen. Er is geen verwarming, maar ik slaap onder een enorm dik dekbed van twee zware dekens, en de douche is goddelijk. Heerlijk, echt weer even winters! Voor jullie in koud NL niet meer bijzonder, maar ik geniet! Over twee weken zit ik weer in 40 graden.

Overigens zijn we net nog beland in een demonstratie van de mijnwerkers. Potosí is namelijk bekend vanwege de grote berg vol met zilver. De mijnwerkers werken onder erbarmelijke omstandigheden. Een excursie is mogelijk, maar ik hoor van iedereen dat als je ook maar een beetje claustrofobisch bent, je het beter kunt laten. Je moet door allerlei nauwe gangetjes kruipen, met een stofmasker op, en in ijle lucht.. Ik vind het enorm truttig van mezelf, maar ik krijg het nu al benauwd bij het idee. Ik ga zeker weten flippen daar, en ga het niet doen dus.
De demonstratie verliep nogal rumoerig, en er werd zelfs dynamiet afgestoken. Iedereen rende weg, en winkels en duren werden dichtgegooid. We zijn dus maar op een veilige afstand gebleven, vanuit een portiekje glurend naar de menigte. Temeer ook vanwege waarschuwingen dat protesten en wegblokkades in Bolivia gevaarlijk kunnen zijn.

We blijven hier tot het weekend, dan reizen we door naar de zoutmeren bij Uyuni, en daarna door naar La Paz om Oud & Nieuw te vieren. Rond 5 januari hoop ik weer terug te zijn in Filadelfia, hoewel ik wel een paar dagen moet uittrekken voor de terugreis.

Fijne kerstdagen (vanavond al!) en veel geluk en liefde in het nieuwe jaar!

Ik ga er nu vandoor, kijken of we een fles wijn op de kop kunnen tikken voor kerstavond. Vanwege de hoogte zal het snel zijn werk doen, vermoed ik..