Nieuw seizoen, nieuw tijdperk

De werkweek weer begonnen; ik zit achter mn bureautje met een kop mate, lekker op de tocht, want alle deuren staan wagenwijd open om het kantoor flink door te luchten. Gisteren hebben we eindelijk weer een behoorlijke regendag gehad. Zal tevens een van de laatste zijn, want hier is de wintertijd ingegaan, het klokje een uur terug, en daarmee gaan we het droge, en iets koudere seizoen in.
Mijn waterput vrolijk aangevuld gisteren, nadat ik in de stromende regen de dakgoot heb leeggehaald. Zag ik vanmorgen dat er een enorme dode kikker, in staat van ontbinding, op het rooster lag. Al mijn potentiële drinkwater is daar dus langs gegaan.. Gatsie!

Verder heb ik me gestort op mijn nieuwe hobby, paardrijden! Op zn chaqueños weliswaar; zonder zadel, geen getut, meteen de eerste les stappen tot en met springen, in het bos. Ik werd op een paard gezet die een eigenaardige galop bleek te hebben, waardoor ik voor mn gevoel op een rodeo stier zat. Ik heb het geweten dus, die eerste les in een kinderklasje; heb drie dagen niet kunnen zitten van de spierpijn!

Vandaag zou ik eigenlijk weer een weekje meegaan naar de comunidades met het veldwerkteam, maar ik hoor net dat dit uitgesteld is en we woensdag een paar daagjes gaan. Nou ja, ook goed. Het blijft voor mij nog altijd wennen dat je dingen pas op het laatste moment hoort (en dan moet je er nog naar vragen), maar wij Nederlanders staan dan ook bekend om ons organisatievermogen en niet al teveel flexibiliteit daar omheen. Dat blijf je merken zodra je je in het buitenland bevind, wherever. Leids kwartiertje is er niks bij ;)

In de comunidades zijn de afgelopen weken rare dingen gebeurd, waardoor ik het komende reisje best spannend vind. De vorige keer werden we verrast door de heftige bekering van een groep jongeren in comunidad Kurupa'yty, naar een nogal conservatieve en extreme geloofsovertuiging. De weken erna ontvingen mijn collega's en de lokale indiaanse radiozender P'ai Puku telefoontjes (al of niet anoniem) over schokkende consequenties hiervan. Er kwamen berichten binnen over nachtelijke feesten met bezoeken aan het kerkhof in het bos, mensen werden met zweep en bijbel geslagen omdat ze zonden dragen, waardoor er velen met verwondingen rondliep. De shamanen uit hun eigen dorp, hun eigen familie, werden ineens gezien als bezeten door demonen. In een naburige comunidad die als eerste geaffecteerd was door deze extreme groepering, zijn 5 ancianos die als enigen niet meegingen in deze nieuwe religie, aangevallen met pijlen, en het dorp uitgejaagd. En er zouden zelfs doden zijn gevallen; kinderoffers! Nogal schokkend dus..

Overigens zijn deze gebeurtenissen door de Paraguayaanse media niet opgepikt als iets noemenswaardigs (op een flauw en incorrect kranteberichtje na), en heeft er dus geen onderzoek plaatsgevonden. Inmiddels is onze collega-organisatie CAPI (nationaal inheemse ngo) bij deze comunidades op bezoek geweest, temeer ook omdat een van haar medewerkers bij deze groep betrokken blijkt te zijn. Zij berichtte na terugkomst dat het minder ernstig is dan het leek. Er zou geen sprake zijn van dodelijke slachtoffers, of gewonden, of aanvallen op ancianos.
Zelf heb ik er een hard hoofd in. Kans dat er wat overdreven is natuurlijk. Maar mijn collega's hebben informatie uit betrouwbare bron en uit eerste hand binnengekregen. En het lijkt me makkelijk om dingen te verbergen voor buitenstaanders die even op bezoek komen en praten met aangewezen personen. Maar goed, er zijn dus geen keiharde bewijzen, en we zullen zien.

De comunidades zijn vanwege de grote droogte en dus het verlies van hun oogst en gebrek aan water flink verzwakt. Ze hebben het nog moeilijker dan anders. Daardoor vormen zij makkelijke slachtoffers voor nieuwe geloofsovertuigingen. Zeker de jongeren, die opgroeien in de verwarrende en moeilijke situatie van twee extreem verschillende werelden.

Tijdens ons vorige bezoek hebben we het jaarplan van PCI met de mensen besproken. PCI wil zich vooral gaan richten op het faciliteren van ruimtes voor betere communicatie tussen de comunidades en publieke instanties; de afstand hiertussen verkleinen. Vooral op de langere termijn is dit noodzakelijk en nuttig. PCI is overtuigt van de kracht van de indianen zelf, om zelf op te komen voor hun rechten en op een georganiseerde manier sterk te staan. Maar daarvoor moet die afstand tussen hen en publieke instanties dus verkleind worden, en hebben de indianen laten weten dat zij o.a. hun rechten als inheemsen in Paraguay beter willen kennen.
PCI is daarop begonnen met het uitwerken van een toegankelijk bulletin en audiovisueel materiaal, en CAPI aan een reeks workshops over de inheemse rechten. Hiermee gaan we tevens een nieuw tijdperk in, waarin PCI nog nauwer gaat samenwerken met CAPI, die zich als inheemse organisatie sterk aan het ontwikkelen is op nationaal niveau. In het kader van die nieuwe focus ga ik me nu echt concentreren op de website. Niet slechts meer wat actualiseren, maar een nieuwe inhoud, en bovendien tweetalig. Voor de professionele formulering zal ik dan hulp krijgen van iemand van CAPI, die ervaring heeft in het schrijven van officiële documenten. Mijn Spaans lukt best aardig inmiddels, maar professioneel is het natuurlijk nog lang niet.
Ik vind het helemaal leuk in ieder geval, want de website is toch iets blijvends en belangrijk voor PCI. Bovendien kan ik er eventueel ook vanuit Nederland aan blijven werken, want ineens lijken die 4 resterende maandjes hier nog maar heel weinig.

Nog even terug naar de comunidades: Mooie plannen ten spijt, vanwege de noodsituatie heeft PCI besloten om haar jaarplan toch weer aan te passen. Bovengenoemde plannen met het oog op de toekomst kunnen pas in uitvoering worden gebracht wanneer de mensen meer voedselzekerheid hebben, en niet met dagelijks overleven bezig zijn. We gingen er allemaal vanuit dat zo'n periode aan zou breken in de regentijd na een geslaagde oogst en met voldoende water in de nieuwe waterputten. Maar Mother Nature gooit helaas weer roet in het eten.