Inmiddels weer twee dagen aan de gang na mijn minivakantie in Paradijs.
Jessie heeft gisteren kennisgemaakt met iedereen op kantoor, en even met Carlos gepraat over haar plannen. Vandaag bezoekt zij het museum en de bibliotheek, terwijl ik werk. Mijn nieuwe klus ligt alweer klaar. Een flink document wat van Engels naar Spaans vertaald moet worden. Het is nogal belangrijk, en gaat over de rechtensituatie van de Indianen in Itapúa in het natuurreservaat San Rafael. Er staan daar drie groepen lijnrecht tegenover elkaar: Indianen, natuurbeschermers, en grootgrondbezitters. Onze advocaat in Asunción heeft een afspraak staan met een tak van de regering, over o.a. dit document, en moet het dus tot in detail kennen. Ik doe de klus heel graag, want ten eerste is het leerzaam voor mijn Spaans, ten tweede is de inhoud leerzaam, en ten derde doe ik graag iets wat echt noodzakelijk is. Jessie kan me allicht een beetje helpen, want haar Spaans is vloeiend.
Mijn bulletin is overigens goed ontvangen. Carlos heeft het zelfs meegenomen naar Asunción om te laten zien aan de directeur, en die had gezegd dat mijn manier van schrijven open was en uitdaagde tot verder lezen. Ook de lay-out waren ze tevreden over. Gaf me een goed gevoel dat er zo serieus over gesproken werd. Maar natuurlijk hebben ze ook wel hartelijk gelachen om mijn Spaans, zo heerlijk letterlijk vertaald vanuit het Nederlands. Ook is de sudoku puzzel op de achterzijde niet helemaal overgekomen, want om te beginnen kenden mijn collega's het woord 'puzzle' niet.. Jessie gaat het nu doorlezen om de grootste fouten eruit te halen. Anders blijf ik dezelfde maken natuurlijk.
Ach, ik vond het leuk om te doen, en ben best een beetje trots op het resultaat, compleet zonder hulp in elkaar geflanst. Door de maanden heen zal de reeks allicht wat beter en professioneler worden, zeker gezien de taal.
Vind het erg gezellig dat ik Jessie even op bezoek heb, om lekker mee te kletsen in mijn eigen taal, samen mee te eten. Ook heel leuk om mijn ervaringen in de Chaco uit te wisselen, over het leven en het werk hier! We kunnen het goed vinden met elkaar. Maar ik verwacht niet dat ze lang blijft. Ze is op doorreis, en als je geen werk hebt in Filadelfia, is hier verder immers weinig te doen of te beleven..
woensdag 29 oktober 2008
dinsdag 28 oktober 2008
Paradijselijk Iguazú..
Weer veilig teruggekeerd in het hete en droge stof van het altijd rustige Filadelfia in Mennonietenland. Mijn trip naar Iguazú in Brazilië heeft ietsje langer geduurd dan de geplande drie dagen, want het was behoorlijk genieten. Bovendien duurde de terugreis twee dagen..
Where to begin? Ok, vorige week dinsdag ben ik met Carlos in alle vroegte meegereden naar Asunción (hij moest daar toevallig ook zijn voor een bijeenkomst), alwaar hij me afgezet heeft bij de bus terminal. Daar ben ik bepakt en bezakt (zag eindelijk de kans om in Brazilië te flaneren in mijn vele jurkjes en rokjes, ver weg van het conservatieve Filadelfia) in de bus gestapt naar Foz de Iguazú, over de grens in Brazilië. Het was een directe bus, maar er werd me door verschillende mensen verteld dat als ik stempels wilde halen bij de grensposten (zowel van Paraguay als Brazilië), ik dat duidelijk moest aangeven bij de chauffeur. Dit is namelijk niet voor iedereen nodig, dus de bus stopt niet altijd automatisch. Kreeg ook te horen dat bussen soms niet op je wachten terwijl je in de rij staat bij de immigratiepost. Al met al vond ik het best wel spannend, hoewel ik blijf vergeten dat ik inmiddels toch wel een woordje spaans spreek, en me ook echt wel red. Gelukkig is het allemaal goed verlopen, want ik bleek niet de enige te zijn. Bovendien maakte ik kennis met een Paraguayaans meisje (van mijn leeftijd), die zich vol enthousiasme naar Brazilië begaf, na een bezoek aan haar 2 kinderen en alcohol-verslaafde man (in Asunción), om weer terug te keren naar haar kuuroord waar zij 'het licht' heeft gezien. Helaas was haar man nog niet in voor genezing.. Anyway, zij had de taak op zich genomen om goed voor mij te zorgen, en bedolf me met ijsjes, emailadressen, telefoonnummers, en alle hulp die nodig was voor wat betreft de chaotische grensposten. Toen ik uit de bus stapte in Foz do Iguazú kreeg ik een verstikkende omhelzing van haar, en moest ik beloven haar te komen opzoeken in haar 'comunidad'.. Mooi, die ontmoetingen ;)
Goed, ik nam de taxi naar het hostal waar ik met Jessie (meisje uit NL) had afgesproken. Van deur tot deur toch weer een reis van zo'n 14 uur, dus zocht meteen de slaapzaal op, waar ik Jessie aantrof met hetzelfde plan, want zij had bijna 20 uur ge-bus-t vanuit Argentinië. We hadden elkaar in NL maar een keer ontmoet, dus we hebben even kennisgemaakt met elkaar, en wat zitten kletsen, en toen dus doodmoe in slaap gevallen. De dag erna zijn we op tijd opgestaan, en na ontbeten te hebben aan de rand van het zwembad, met een heerlijke bak verse koffie erbij (ik in mijn element!), hebben we de bus genomen naar de Iguazú watervallen aan de kant van Brazilië. Het is nogal toeristisch met allerlei mogelijkheden tot dure tours waarbij je kunt raften, kayakken, etc. Maar met onze mind op 'low-budget' ingesteld hebben we alle gidsen van ons afgeslagen en zijn na een stukje bus te voet het park verder in gegaan. Al gauw volg je automatisch het uitgestippelde pad dat bovenaan begint met een panorama op de watervallen, waarna je steeds lager en dichterbij de watervallen komt. Het is prachtig. We hebben een hoop foto's van watervallen, de mooiste vlinders, brutale neusbeertjes, en grote salamanders gemaakt. Het is echt tropisch regenwoud, dus ik snoof de heerlijke geuren van herinneringen aan Suriname weer op. Uiteindelijk naderden we de watervallen van zo dichtbij dat je behoorlijk doorweekt raakte, en je uit moest kijken voor je camera en spullen. Echt heel gaaf!
Na een halve dag in het park keerden we terug naar Foz (maar 20 minuutjes met de bus overigens), en wilden we even het centrum bekijken. Eerst besloten we wat te eten, maar vanwege een enorme hoosbui kwamen we de eerste twee uur niet meer weg uit het restaurant.. Nog maar een lekkere glas verse vruchtensap extra genomen dus. Toch nog even een wandelingetje gemaakt tussen de regendruppels door, en daarna lekker gesuft in het hostal. 's Avonds zijn we gaan eten bij een Libanees restaurant om de hoek. Lekker en goedkoop. Bovendien raakten we al gauw verslaafd aan de waterpijp, dus het is die dagen niet bij één bezoek gebleven.. Eenmaal terug in het hostal hebben we een van de mannen die daar werken een heerlijke caipirinha laten maken, en al luierend in de hangmatten bedachten we waar we dit goede leven aan verdiend hadden. De hostal-mannen kennen overigens geen grenzen, kwamen we al gauw achter (en was te verwachten natuurlijk).. cheezy latino's.. ;)
Dag twee in Foz hadden we ingepland voor de Argentijnse kant van de watervallen, maar we waren iets te laat opgestaan (lees: véél te laat), en bovendien was het weer een beetje druilerig. We besloten dus maar om een bezoek te brengen aan het vogelpark daar in de buurt. Vele vogels gezien met de meest fantastische kleuren. Overigens is de toekan nog altijd schitterend met haar prachtige snavel, maar wat een rotbeest, zeg! Ik ben serieus aangevallen en gepikt door die prachtige snavel! Maar goed, het beest staat tóch op de foto, of ze nou wilde of niet. De toerist heeft weer gewonnen!
's Avonds hebben we gegeten in een sushi-bar, wat heerlijk was, en waarbij ik eindelijk langzaamaan het eten met stokjes onder de knie begon te krijgen. Daarna teruggegaan naar het hostal en op tijd naar bed gegaan, want we wilden de dag erna een goede tweede poging wagen voor een dagtrip naar Argentinië.
We zijn de volgende dag met een tour vanuit het hostal meegegaan. In eerste instantie wilden we dit niet doen (stoere backpackers zijnde ;), maar Jessie had de Argentijnse grenspost al meegemaakt, en de kans is groot dat je er twee uur mee bezig bent voordat je je stempels hebt, en de volgende bus te pakken hebt (want ook hier wacht de bus niet op je - locals hebben immers geen stempels nodig, en reizen vaak dagelijks op en neer vanwege werk). Uiteindelijk gingen we toch maar overstag voor de tour, om zo min mogelijk tijd te verliezen. Met een aantal andere mensen zijn we met een busje en gids naar de Argentijnse kant van de watervallen gereden. In het park kon je kiezen voor de boottocht waarbij je heel dicht bij de watervallen komt, maar dit was belachelijk duur. Jessie en ik kozen er dus voor om gewoon weer te gaan lopen. Het park is echt heel mooi, en wederom begonnen we bovenaan het pad, en cirkelden zo langzaam naar beneden, steeds dichterbij de watervallen. De watervallen aan de Argentijnse kant zijn absoluut nog spectaculairder dan aan de Braziliaanse kant. Wat een ontzettend mooi natuurgeweld! Het was prachtig (en bloedheet) weer, en vanwege de schittering van de zon, ontstonden er veel regenbogen, dus heel fotogeniek! Het park is groot, en een behoorlijke afstand klimmen en lopen met als laatste hoogtepunt een loopbrug van 1 km. waarbij je op het einde neerkijkt op de allergrootste waterval, neerstortend in de Iguazú rivier.. Dit was echt adembenemend! Soms kwam er een enorme wolk waterdruppels neergedaald op de menigte toeristen die druk met camera's in de weer waren, en hoorde je iedereen gillen en dekking zoeken. Hoewel het een welkome afkoeling was in de hitte van het regenwoud..
Moe en bezweet reden we terug richting Foz, waarbij we halverwege nog uitstapten bij het drielandenpunt: Paraguay, Argentinië, en Brazilië; gescheiden door de twee rivieren Iguazú en Paraná. Na een douche en een tukkie hebben we weer gegeten bij de Libanees, en besloten daarna weer om in het hostal te blijven, waar we kennis maakten met twee nieuwe gasten op de slaapzaal, uit Ierland.
Inmiddels was het zaterdag, en hebben we een dag geluierd. Jessie had al weken last van ontstoken ogen, en is naar de oogarts gegaan in Foz voor nieuwe medicatie. Ook ik ben op zoek gegaan naar medicatie, en wel aftersun.. Was natuurlijk flink verbrand onder de Argentijnse zon bij de watervallen. De zaterdagavond was tevens onze laatste, want ik wilde toch echt terug naar Filadelfia. Begon een schuldgevoel te krijgen, en bovendien wist ik niets over de bus-aansluitingen, en er rijden nu eenmaal niet veel bussen richting de Chaco.. De terugreis kon dus zomaar langer duren dan de heenreis. Volgens een van de hostalmannen ging er een directe bus om 7 uur 's morgens vanuit Foz naar Asunción. Na een korte nachtrust van welgeteld 2 uur wilden we de bus nemen, maar omdat we nog moesten betalen in het hostal, en we een taxi nodig hadden, hebben we 7 uur niet gered.. Stom, maar ja. We besloten nog wat uurtjes slaap in te halen en die van 12 uur te halen. Maar gelukkig hebben ze dit nagebeld voor ons, en bleek ook deze niet (meer) te bestaan. Uiteindelijk zijn we om 11 uur met een taxi vertrokken naar de overkant van de grens (Paraguay - wat een kwestie is van de brug oversteken), en vanuit daar hebben we wel een bus kunnen nemen naar Asunción. Dit bleek echter een ontzettende boemelbus te zijn, zonder airco (was dan ook goedkoop), maar we waren zo moe dat we toch wel in slaap sukkelden zo tussendoor.
In Asuncion aangekomen, na zo'n 6 uur, kochten we een kaartje voor de bus naar de Chaco die om 19u 's avonds vertrok. Maar terwijl we zaten te wachten kregen we onze twijfels over de busreis. We waren namelijk door verschillende mensen gewaarschuwd dat busreizen in Paraguay 's avonds niet veilig zijn. En daarbij had ik (vrij ontactisch) Jessie angst aangejaagd door te vertellen over de ongelukken die gebeurd zijn met bussen die 's nachts over de Trans-Chaco rijden. Die is namelijk niet verlicht, en trekt vele kleine en grote dieren uit het bos aan.. We besloten om de nacht door te brengen in een smoezelig hotelletje vlakbij de terminal, en dan de ochtendbus naar de Chaco te nemen.
Tevreden zaten we 's morgens om 7u in de ochtendbus naar Filadelfia, met het idee dat we daar zo'n 6 uur later zouden zijn (met de auto is het een kleine 5 uur rijden). Maar grote pech.. de ochtendbus bleek wederom een boemelbus te zijn, met de snelheid van een onopgevoerde brommer, die elk kwartier stopte om mensen op te pikken, en bovendien weer zonder airco! Een goede vuurdoop voor Jessie dus, die op deze manier een langdurig beeld meekreeg van de Chaco. Na ruim 9 uur kwamen we eindelijk in Filadelfia aan. In mijn stekkie aangekomen heb ik meteen gedouched en ben naar kantoor geraced, om uit te leggen waarom het zo laat was geworden. Heb nog even geprobeerd te werken, maar mijn hoofd tolde om van de slaap, en inmiddels koppijn, dus heb het vrij snel opgegeven.
Kortom, heerlijke trip achter de rug, maar nu weer gauw aan de slag!
Where to begin? Ok, vorige week dinsdag ben ik met Carlos in alle vroegte meegereden naar Asunción (hij moest daar toevallig ook zijn voor een bijeenkomst), alwaar hij me afgezet heeft bij de bus terminal. Daar ben ik bepakt en bezakt (zag eindelijk de kans om in Brazilië te flaneren in mijn vele jurkjes en rokjes, ver weg van het conservatieve Filadelfia) in de bus gestapt naar Foz de Iguazú, over de grens in Brazilië. Het was een directe bus, maar er werd me door verschillende mensen verteld dat als ik stempels wilde halen bij de grensposten (zowel van Paraguay als Brazilië), ik dat duidelijk moest aangeven bij de chauffeur. Dit is namelijk niet voor iedereen nodig, dus de bus stopt niet altijd automatisch. Kreeg ook te horen dat bussen soms niet op je wachten terwijl je in de rij staat bij de immigratiepost. Al met al vond ik het best wel spannend, hoewel ik blijf vergeten dat ik inmiddels toch wel een woordje spaans spreek, en me ook echt wel red. Gelukkig is het allemaal goed verlopen, want ik bleek niet de enige te zijn. Bovendien maakte ik kennis met een Paraguayaans meisje (van mijn leeftijd), die zich vol enthousiasme naar Brazilië begaf, na een bezoek aan haar 2 kinderen en alcohol-verslaafde man (in Asunción), om weer terug te keren naar haar kuuroord waar zij 'het licht' heeft gezien. Helaas was haar man nog niet in voor genezing.. Anyway, zij had de taak op zich genomen om goed voor mij te zorgen, en bedolf me met ijsjes, emailadressen, telefoonnummers, en alle hulp die nodig was voor wat betreft de chaotische grensposten. Toen ik uit de bus stapte in Foz do Iguazú kreeg ik een verstikkende omhelzing van haar, en moest ik beloven haar te komen opzoeken in haar 'comunidad'.. Mooi, die ontmoetingen ;)
Goed, ik nam de taxi naar het hostal waar ik met Jessie (meisje uit NL) had afgesproken. Van deur tot deur toch weer een reis van zo'n 14 uur, dus zocht meteen de slaapzaal op, waar ik Jessie aantrof met hetzelfde plan, want zij had bijna 20 uur ge-bus-t vanuit Argentinië. We hadden elkaar in NL maar een keer ontmoet, dus we hebben even kennisgemaakt met elkaar, en wat zitten kletsen, en toen dus doodmoe in slaap gevallen. De dag erna zijn we op tijd opgestaan, en na ontbeten te hebben aan de rand van het zwembad, met een heerlijke bak verse koffie erbij (ik in mijn element!), hebben we de bus genomen naar de Iguazú watervallen aan de kant van Brazilië. Het is nogal toeristisch met allerlei mogelijkheden tot dure tours waarbij je kunt raften, kayakken, etc. Maar met onze mind op 'low-budget' ingesteld hebben we alle gidsen van ons afgeslagen en zijn na een stukje bus te voet het park verder in gegaan. Al gauw volg je automatisch het uitgestippelde pad dat bovenaan begint met een panorama op de watervallen, waarna je steeds lager en dichterbij de watervallen komt. Het is prachtig. We hebben een hoop foto's van watervallen, de mooiste vlinders, brutale neusbeertjes, en grote salamanders gemaakt. Het is echt tropisch regenwoud, dus ik snoof de heerlijke geuren van herinneringen aan Suriname weer op. Uiteindelijk naderden we de watervallen van zo dichtbij dat je behoorlijk doorweekt raakte, en je uit moest kijken voor je camera en spullen. Echt heel gaaf!
Na een halve dag in het park keerden we terug naar Foz (maar 20 minuutjes met de bus overigens), en wilden we even het centrum bekijken. Eerst besloten we wat te eten, maar vanwege een enorme hoosbui kwamen we de eerste twee uur niet meer weg uit het restaurant.. Nog maar een lekkere glas verse vruchtensap extra genomen dus. Toch nog even een wandelingetje gemaakt tussen de regendruppels door, en daarna lekker gesuft in het hostal. 's Avonds zijn we gaan eten bij een Libanees restaurant om de hoek. Lekker en goedkoop. Bovendien raakten we al gauw verslaafd aan de waterpijp, dus het is die dagen niet bij één bezoek gebleven.. Eenmaal terug in het hostal hebben we een van de mannen die daar werken een heerlijke caipirinha laten maken, en al luierend in de hangmatten bedachten we waar we dit goede leven aan verdiend hadden. De hostal-mannen kennen overigens geen grenzen, kwamen we al gauw achter (en was te verwachten natuurlijk).. cheezy latino's.. ;)
Dag twee in Foz hadden we ingepland voor de Argentijnse kant van de watervallen, maar we waren iets te laat opgestaan (lees: véél te laat), en bovendien was het weer een beetje druilerig. We besloten dus maar om een bezoek te brengen aan het vogelpark daar in de buurt. Vele vogels gezien met de meest fantastische kleuren. Overigens is de toekan nog altijd schitterend met haar prachtige snavel, maar wat een rotbeest, zeg! Ik ben serieus aangevallen en gepikt door die prachtige snavel! Maar goed, het beest staat tóch op de foto, of ze nou wilde of niet. De toerist heeft weer gewonnen!
's Avonds hebben we gegeten in een sushi-bar, wat heerlijk was, en waarbij ik eindelijk langzaamaan het eten met stokjes onder de knie begon te krijgen. Daarna teruggegaan naar het hostal en op tijd naar bed gegaan, want we wilden de dag erna een goede tweede poging wagen voor een dagtrip naar Argentinië.
We zijn de volgende dag met een tour vanuit het hostal meegegaan. In eerste instantie wilden we dit niet doen (stoere backpackers zijnde ;), maar Jessie had de Argentijnse grenspost al meegemaakt, en de kans is groot dat je er twee uur mee bezig bent voordat je je stempels hebt, en de volgende bus te pakken hebt (want ook hier wacht de bus niet op je - locals hebben immers geen stempels nodig, en reizen vaak dagelijks op en neer vanwege werk). Uiteindelijk gingen we toch maar overstag voor de tour, om zo min mogelijk tijd te verliezen. Met een aantal andere mensen zijn we met een busje en gids naar de Argentijnse kant van de watervallen gereden. In het park kon je kiezen voor de boottocht waarbij je heel dicht bij de watervallen komt, maar dit was belachelijk duur. Jessie en ik kozen er dus voor om gewoon weer te gaan lopen. Het park is echt heel mooi, en wederom begonnen we bovenaan het pad, en cirkelden zo langzaam naar beneden, steeds dichterbij de watervallen. De watervallen aan de Argentijnse kant zijn absoluut nog spectaculairder dan aan de Braziliaanse kant. Wat een ontzettend mooi natuurgeweld! Het was prachtig (en bloedheet) weer, en vanwege de schittering van de zon, ontstonden er veel regenbogen, dus heel fotogeniek! Het park is groot, en een behoorlijke afstand klimmen en lopen met als laatste hoogtepunt een loopbrug van 1 km. waarbij je op het einde neerkijkt op de allergrootste waterval, neerstortend in de Iguazú rivier.. Dit was echt adembenemend! Soms kwam er een enorme wolk waterdruppels neergedaald op de menigte toeristen die druk met camera's in de weer waren, en hoorde je iedereen gillen en dekking zoeken. Hoewel het een welkome afkoeling was in de hitte van het regenwoud..
Moe en bezweet reden we terug richting Foz, waarbij we halverwege nog uitstapten bij het drielandenpunt: Paraguay, Argentinië, en Brazilië; gescheiden door de twee rivieren Iguazú en Paraná. Na een douche en een tukkie hebben we weer gegeten bij de Libanees, en besloten daarna weer om in het hostal te blijven, waar we kennis maakten met twee nieuwe gasten op de slaapzaal, uit Ierland.
Inmiddels was het zaterdag, en hebben we een dag geluierd. Jessie had al weken last van ontstoken ogen, en is naar de oogarts gegaan in Foz voor nieuwe medicatie. Ook ik ben op zoek gegaan naar medicatie, en wel aftersun.. Was natuurlijk flink verbrand onder de Argentijnse zon bij de watervallen. De zaterdagavond was tevens onze laatste, want ik wilde toch echt terug naar Filadelfia. Begon een schuldgevoel te krijgen, en bovendien wist ik niets over de bus-aansluitingen, en er rijden nu eenmaal niet veel bussen richting de Chaco.. De terugreis kon dus zomaar langer duren dan de heenreis. Volgens een van de hostalmannen ging er een directe bus om 7 uur 's morgens vanuit Foz naar Asunción. Na een korte nachtrust van welgeteld 2 uur wilden we de bus nemen, maar omdat we nog moesten betalen in het hostal, en we een taxi nodig hadden, hebben we 7 uur niet gered.. Stom, maar ja. We besloten nog wat uurtjes slaap in te halen en die van 12 uur te halen. Maar gelukkig hebben ze dit nagebeld voor ons, en bleek ook deze niet (meer) te bestaan. Uiteindelijk zijn we om 11 uur met een taxi vertrokken naar de overkant van de grens (Paraguay - wat een kwestie is van de brug oversteken), en vanuit daar hebben we wel een bus kunnen nemen naar Asunción. Dit bleek echter een ontzettende boemelbus te zijn, zonder airco (was dan ook goedkoop), maar we waren zo moe dat we toch wel in slaap sukkelden zo tussendoor.
In Asuncion aangekomen, na zo'n 6 uur, kochten we een kaartje voor de bus naar de Chaco die om 19u 's avonds vertrok. Maar terwijl we zaten te wachten kregen we onze twijfels over de busreis. We waren namelijk door verschillende mensen gewaarschuwd dat busreizen in Paraguay 's avonds niet veilig zijn. En daarbij had ik (vrij ontactisch) Jessie angst aangejaagd door te vertellen over de ongelukken die gebeurd zijn met bussen die 's nachts over de Trans-Chaco rijden. Die is namelijk niet verlicht, en trekt vele kleine en grote dieren uit het bos aan.. We besloten om de nacht door te brengen in een smoezelig hotelletje vlakbij de terminal, en dan de ochtendbus naar de Chaco te nemen.
Tevreden zaten we 's morgens om 7u in de ochtendbus naar Filadelfia, met het idee dat we daar zo'n 6 uur later zouden zijn (met de auto is het een kleine 5 uur rijden). Maar grote pech.. de ochtendbus bleek wederom een boemelbus te zijn, met de snelheid van een onopgevoerde brommer, die elk kwartier stopte om mensen op te pikken, en bovendien weer zonder airco! Een goede vuurdoop voor Jessie dus, die op deze manier een langdurig beeld meekreeg van de Chaco. Na ruim 9 uur kwamen we eindelijk in Filadelfia aan. In mijn stekkie aangekomen heb ik meteen gedouched en ben naar kantoor geraced, om uit te leggen waarom het zo laat was geworden. Heb nog even geprobeerd te werken, maar mijn hoofd tolde om van de slaap, en inmiddels koppijn, dus heb het vrij snel opgegeven.
Kortom, heerlijke trip achter de rug, maar nu weer gauw aan de slag!
Foto's van het Paradijs!
Watervallen vanuit Brazilië
Watervallen vanuit Argentinië
Ik als toerist
Natuurgeweld
Jessie en ik
zaterdag 18 oktober 2008
P.s.
Overigens is de Rally afgelopen donderdag begonnen, tot en met morgen.. Protesten hebben alleen maar een kleine uitstel opgeleverd helaas. Ik kreeg nog het aanbod om te gaan kijken. Heb nog even getwijfeld om eerlijk te zijn.. Het is hier in de Chaco de grootste happening van het jaar, en dus eigenlijk een 'must see'. Maar ik heb toch besloten om solidair te zijn met de tegenstanders van de Rally. Kan natuurlijk niet de ene week protesteren, om vervolgens de andere week vooraan te staan bij de Rally (ik zou namelijk meegaan met de man van Elfriede die daar de job heeft om met de vlaggetjes te zwaaien)! Ach, en wat mis je eraan? Een hoop mannelijk testosteron, herrie, bier, en fanatisme.. ;)
Hitte, kou, druppels... watervallen!
Even een kleine update tussendoor.
Ik ben nog steeds aan het bijkomen (= slaap inhalen) van de ontzettende hitte die Filadelfia een aantal dagen teisterde van de week. De geregistreerde temperatuur was ruim 40 graden (gevoelstemperatuur laten we achterwege), terwijl het ook 's nachts amper afkoelde. De huizen hier zijn nauwelijk geisoleerd, dus binnenshuis heerst dezelfde temperatuur. Nu mag ik in principe niet klagen, want naast de twee fan's die ik aan het plafond heb hangen, heb ik ook nog airco (een rammelende bak, maar toch)! Echter daar heb ik altijd wat tegen. Slecht voor je gezondheid, en bovendien vreet het energie (en ik heb zo'n vermoeden dat ik nog een afrekening van electriciteit van mijn lieve huisbazin ga ontvangen bij vertrek). En daarbij komt dat ik er soms een klein beetje plezier uit haal om wat af te zien, of in ieder geval vind dat ik een beetje moet harden hier. Dus geen airco voor mij. Althans zo begon ik aan de drie dagen hitte. Nou, ik heb het geweten. Slapeloze nachten, muggen, koppijn, 3 koude douches per dag, 3 keer schone (droge) kleding per dag. Gatsie. Na 2 dagen dus toch overstag gegaan voor de airco, wat overigens alleen maar hielp als je er vlak voor ging zitten. En zodra je de airco uitzet, is het meteen weer heet. En geen optie voor 's nachts, want het maakt een enorm kabaal. Maar goed, ik mag inderdaad niet klagen. Maar petje af voor de Chaqueños zonder airco, waarvan er vele bovendien onder de brandende zon fysiek zwaar werk verrichten!
In één nacht is de temperatuur 20 graden gezakt naar een 'koude' 25 graden. Als je al niet ziek wordt van de airco, zou je daar toch ziek van worden.. Het was volle maan, wat volgens de mensen hier betekent dat het twee dagen later gaat regenen (in de regentijd althans). Twee dagen lang zag het er regenachtig uit, maar het is helaas gebleven bij een paar druppels. Jammer, want alles en iedereen heeft de regen nodig. Including me, want dat betekent dat ik mijn waterput niet meer met gekocht water hoef aan te vullen. Mijn dakgoot en regenpijp heeft een systeem waarbij het regenwater twee kanten op kan lopen. De eerste regen die valt, neemt het vuil van het dak mee, en kan ik naar de tuin laten lopen. Vervolgens test ik dan met een bakje wanneer het water schoon is, en kan ik het systeem omgooien waardoor het water naar mijn put loopt. Zo ver is het echter nog niet gekomen. En een nadeel is dat de grootste regenbuien 's nachts zullen plaatsvinden..
Goed, verder ben ik heel hard aan het werk om mijn eerste bulletin af te krijgen voor a.s. dinsdag, wat betekent dat ik weer het hele weekend op kantoor zit (eigen keus hoor!). Ik ga namelijk dinsdag een minivakantie houden van 2 of 3 dagen in Iguazú, het drielandenpunt met de wereldberoemde watervallen! Daar ga ik een Nederlands meisje ontmoeten, Jessie (je bent vast op de hoogte, Lennert?), die TCLA gestudeerd heeft. Zij is op zoek naar een onbeschreven Indiaanse taal voor haar research master, en gaat na Iguazú dan ook mee richting de Chaco, waar ze een paar dagen bij mij kan logeren. Kan ik haar wat vertellen en laten zien over het werk van PCI, en wellicht kan Carlos (en de uitgebreide documentatie die PCI in haar bezit heeft) haar een beetje op weg helpen bij haar zoektocht.
Dus nog even 'bikkelen', en dan op naar Iguazú!!! Wat een vreselijk slecht leven heb ik toch, hè..
Ik ben nog steeds aan het bijkomen (= slaap inhalen) van de ontzettende hitte die Filadelfia een aantal dagen teisterde van de week. De geregistreerde temperatuur was ruim 40 graden (gevoelstemperatuur laten we achterwege), terwijl het ook 's nachts amper afkoelde. De huizen hier zijn nauwelijk geisoleerd, dus binnenshuis heerst dezelfde temperatuur. Nu mag ik in principe niet klagen, want naast de twee fan's die ik aan het plafond heb hangen, heb ik ook nog airco (een rammelende bak, maar toch)! Echter daar heb ik altijd wat tegen. Slecht voor je gezondheid, en bovendien vreet het energie (en ik heb zo'n vermoeden dat ik nog een afrekening van electriciteit van mijn lieve huisbazin ga ontvangen bij vertrek). En daarbij komt dat ik er soms een klein beetje plezier uit haal om wat af te zien, of in ieder geval vind dat ik een beetje moet harden hier. Dus geen airco voor mij. Althans zo begon ik aan de drie dagen hitte. Nou, ik heb het geweten. Slapeloze nachten, muggen, koppijn, 3 koude douches per dag, 3 keer schone (droge) kleding per dag. Gatsie. Na 2 dagen dus toch overstag gegaan voor de airco, wat overigens alleen maar hielp als je er vlak voor ging zitten. En zodra je de airco uitzet, is het meteen weer heet. En geen optie voor 's nachts, want het maakt een enorm kabaal. Maar goed, ik mag inderdaad niet klagen. Maar petje af voor de Chaqueños zonder airco, waarvan er vele bovendien onder de brandende zon fysiek zwaar werk verrichten!
In één nacht is de temperatuur 20 graden gezakt naar een 'koude' 25 graden. Als je al niet ziek wordt van de airco, zou je daar toch ziek van worden.. Het was volle maan, wat volgens de mensen hier betekent dat het twee dagen later gaat regenen (in de regentijd althans). Twee dagen lang zag het er regenachtig uit, maar het is helaas gebleven bij een paar druppels. Jammer, want alles en iedereen heeft de regen nodig. Including me, want dat betekent dat ik mijn waterput niet meer met gekocht water hoef aan te vullen. Mijn dakgoot en regenpijp heeft een systeem waarbij het regenwater twee kanten op kan lopen. De eerste regen die valt, neemt het vuil van het dak mee, en kan ik naar de tuin laten lopen. Vervolgens test ik dan met een bakje wanneer het water schoon is, en kan ik het systeem omgooien waardoor het water naar mijn put loopt. Zo ver is het echter nog niet gekomen. En een nadeel is dat de grootste regenbuien 's nachts zullen plaatsvinden..
Goed, verder ben ik heel hard aan het werk om mijn eerste bulletin af te krijgen voor a.s. dinsdag, wat betekent dat ik weer het hele weekend op kantoor zit (eigen keus hoor!). Ik ga namelijk dinsdag een minivakantie houden van 2 of 3 dagen in Iguazú, het drielandenpunt met de wereldberoemde watervallen! Daar ga ik een Nederlands meisje ontmoeten, Jessie (je bent vast op de hoogte, Lennert?), die TCLA gestudeerd heeft. Zij is op zoek naar een onbeschreven Indiaanse taal voor haar research master, en gaat na Iguazú dan ook mee richting de Chaco, waar ze een paar dagen bij mij kan logeren. Kan ik haar wat vertellen en laten zien over het werk van PCI, en wellicht kan Carlos (en de uitgebreide documentatie die PCI in haar bezit heeft) haar een beetje op weg helpen bij haar zoektocht.
Dus nog even 'bikkelen', en dan op naar Iguazú!!! Wat een vreselijk slecht leven heb ik toch, hè..
donderdag 9 oktober 2008
TEGEN de Trans-Chaco Rally!!!
Kreeg al van verschillende kanten de vraag of het wel goed met me ging, omdat ik al een hele week niets van me heb laten horen..;)
Het gaat prima hier. Begin me echt al thuis te voelen. Voelt alsof ik hier al veel langer zit dan een maand. Inmiddels heb ik wat taken op het werk, dus daar ben ik erg blij mee. Ik neem bijvoorbeeld de komende tijd het maandelijkse bulletin voor mijn rekening. Dit is een info-krant over de activiteiten van PCI, bedoeld voor intern gebruik, maar ik denk dat ik het ook naar het Engels ga vertalen, zodat het voor externe communicatie (o.a. richting NL) gebruikt kan worden. Ik krijg er behoorlijk de vrije hand in, dus ik kan zelf de ideëen opperen (wat ook wel verwacht wordt). Het bulletin bestond al, maar is opgehouden in 2006 vanwege personeelstekort. Heb bedacht dat de eerste maar een speciale editie wordt over mij.. Kan ik mezelf even goed introduceren, wat over NL vertellen, mijn eerste indrukken van PCI (waar Carlos nieuwsgierig naar is), PCI en haar netwerk schematisch weergeven (om zelf een duidelijk overzicht te krijgen, en als overzicht voor elke nieuwe 'bezoeker'), wat wellicht ook op de nieuwe website gezet kan worden straks. PCI heeft namelijk tientallen organisaties waar ze op een of andere manier mee gelinked is. Ook wil ik wat schrijven over mijn ervaringen in Suriname. Dat is nu eenmaal mijn enige ervaring met inheemse comunidades, en onbewust vergelijk ik het constant met de situatie hier.
Anyway, wordt nog een flinke uitdaging, waar ik best nog wel even mee bezig ben, want het moet natuurlijk volledig in het Spaans.
Verder heb ik tussendoor wat vertaalwerk (van engels naar spaans), en ga ik af en toe met collega's mee naar verschillende plaatsen/activiteiten.
Zo ben ik dinsdag onverwachts meegegaan met Andy en Martha naar een soort debat/protestactie over de Trans-Chaco Rally die hier jaarlijks gehouden wordt. Dit vond plaats in Mariscal, zo'n 80 km verderop. Andy en Martha zijn gegaan in opdracht van ACHA, een nationaal forum dat tegen de Rally is. De Rally vindt namelijk plaats op openbare wegen in de Chaco gedurende 3 dagen. De wegen die gebruikt worden zijn lang niet allemaal geasfalteerd (wat betekent dat er 3 dagen lang ongeveer geen zicht is vanwege de stof in de lucht, wat gezondheidsklachten met zich meebrengt), en grenzen op veel plaatsen direct aan comunidades/huizen. Ten eerste is het dus levensgevaarlijk. Ten tweede is het slecht voor het milieu. Naast de milieuvervuiling door de raceauto's, betekent de Rally ook heel veel extra afval van de vele bezoekers die op de populaire Rally afkomen (en de mensen uit de stad hebben een hele andere mentaliteit, volgens de Chaqueños). Ten derde vinden er activiteiten plaats als seks met (te) jonge (vaak Inheemse) meisjes door de bezoekers.
Voordat we naar Mariscal reden hebben we een bezoek gebracht aan de moeder van Cynthia (een collega die op het moment vanwege haar bevalling niet werkt). Haar huis grenst aan een weg waar de auto's voorbij racen. Walter, haar zoontje (nu 12 jr), is een aantal jaren geleden aangereden door zo'n auto, en heeft zware verwondingen opgelopen. De auto was uit de bocht gevlogen. Nog altijd heeft hij fysiotherapie en pijn. We hebben een tijdje met haar gepraat, en tijdens het gesprek werd ze emotioneel. Ze hebben er zoveel ellende door gehad. We hebben Walter vervolgens meegenomen om zijn verhaal te kunnen doen tijdens het debat. Toen we in Mariscal aankwamen, was het nog maar de vraag of Walter zou kunnen spreken. Het debat was georganiseerd door de Touring Club (TACPy), wat een nationale organisatie is, in 1924 opgezet ten behoeve van autoverkeer, en inmiddels is het een grote organisatie die zich ook met ontwikkeling bezig houdt (o.a. toerisme). Zie website http://www.tacpy.com.py/v3/index.php De Rally is opgezet door deze Touring Club, en zij zijn dus onze 'tegenpartij'. Dit jaar is de Rally uitgesteld, vanwege het weer, en vanwege protesten. Maar nu gaat de Rally toch plaatsvinden volgende week. Op deze korte termijn hebben ze dan nog even een 'openbaar debat' georganiseerd.
Terwijl we naar Mariscal reden haalden we onderweg de grote bussen van de TACPy in, vol met mensen vanuit de stad om TACPy te vertegenwoordigen. Het hele gebeuren was weinig bekend gemaakt in het land, en inschrijven om je woordje te doen, moest een aantal uren van tevoren gebeuren (wat ook niemand wist). Het debat werd gehouden in een soort loods, en was afgeladen vol met mensen, veel blanken met gele t-shirts van TACPy, en veel Indígenas, dorpsbewoners die opeengestapeld voor de ramen vanaf buiten meeluisterden in de snikhitte. Andy stond vooraan bij de pers met zijn camera. Martha had gelukkig een stoel gevonden (zij is zwanger), en ook Walter hebben we naar voren geduwd. Ik bleef achter tussen de menigte. Drie uur lang in de hitte tussen de massa staan, naar Spaans/Guaraní luisterend. Ik hield het niet meer uit! Wat gaan mensen toch stinken in zo'n menigte! Ik heb me toch maar naar voren gedrongen, vooral omdat ik het wel echt interessant vond, en het niet wilde missen vanwege irritatie. Ik vond een plekje tegen de muur, waardoor ik af en toe even op de grond kon zitten (uitkijkende dat ik niet vertrapt werd), en wat kon schrijven en foto's maken. Eerst werd er een uur lang verhaal gedaan door TACPy, waarbij ze ook de nadelen opnoemden van de Rally, maar deze natuurlijk ontkrachtten door "wij zijn TEGEN ouders die niet goed op hun kinderen letten tijdens de Rally", en "alle nadelen zijn maar tijdelijk, gedurende 3 dagen". Vervolgens was er gelegenheid om in te schrijven om je woordje te doen. Gelukkig was dit aangepast dus (om duidelijk te maken hoe 'democratisch' ze zijn). De mensen duwden zich naar voren. Ook Martha met Walter, wat lukte. Na een half uur werd de inschrijving gestopt, en werden mensen om de beurt opgeroepen om in 5 minuten zijn/haar woordje te doen. Het werd me al gauw duidelijk dat bijna iedereen VOOR de Rally was! Toen de vertegenwoordiger van ACHA naar voren kwam en haar TEGEN-woord deed, werd zij keihard uitgefloten door het publiek. Ik hoorde een Indiaanse leider naast mij zeggen dat zij helemáál niet de Indianen vertegenwoordigde. "Zij weet er niets vanaf, want zij is niet een van ons." (Ze is een buitenlandse met een ketting met een groot kruis om haar nek..). Op een gegeven moment was Walter aan de beurt, als enig kind. Van tevoren had hij me verzekerd dat hij het helemaal niet eng vond om voor zo'n groep te staan. Maar toen hij eenmaal de microfoon in handen had, en zijn verhaal begon, moest hij huilen. Ik vond het ontzettend naar. Zo'n kind voor zo'n massa die duidelijk een andere mening heeft! Wat dapper zeg! Zie je mij niet doen! Ergens bekroop me ook wel het gevoel; hadden we dit wel moeten doen, zo'n jong kind voor de microfoon zetten.. Maar ja, het is niet mijn strijd, ik weet er weinig van, en hij wilde het echt graag doen, en bovendien is hij degene die nog dagelijks de consequenties meemaakt van het ongeluk. Dus logisch is hij heel erg fel in zijn mening over de Rally.
Gelukkig kwamen er later wel twee journalisten naar Walter toe, om te vragen of hij zijn verhaal nog een keer wilde doen, alleen voor hen. Dat was natuurlijk veel beter, zonder zo'n mensenmassa voor je neus. Kon hij toch zijn verhaal nog kwijt.
Het hele gebeuren duurde tot een uur of 7. Pfff! Gelukkig werd het het laatste uurtje wat minder druk, en kon ik een stoel te pakken krijgen, en wat terere meedrinken.
Martha vertelde me naderhand dat ze heel erg teleurgesteld en bedroefd was. "De mensen geven er gewoon niks om". Ik vroeg haar hoe het kon dat bijna iedereen VOOR was. Ze zei dat de mensen die spraken geselecteerd waren van tevoren. Bovendien was het debat nauwelijks kenbaar gemaakt aan het grote publiek, en was het op zo'n korte termijn dat mensen ten eerste te ver moeten rijden, en ten tweede denken: "Wat heeft het voor zin, die Rally houden we echt niet meer tegen, hoor." Er zijn best wel wat comunidades die VOOR de Rally zijn, maar deze hebben dan ook economisch voordeel bij de Rally, door hun ligging, of door wat ze te bieden hebben aan technische service, voedsel, etc. De vertegenwoordigers van deze dorpen werden dan ook geselecteerd om te spreken. Ik vroeg aan haar of zij denkt dat het merendeel van de Chaqueños VOOR of TEGEN is. Haar antwoord was dat ze dat niet zeker weet, maar dat ze wél zeker weet, via de contacten met vele NGO's en het werk in de comunidades, dat veel Chaqueños tegen zijn, veel meer dan nu bleek uit dit debat..
Het debat heeft het nieuws gehaald, een aantal uren later, maar Walter helaas niet..
We reden naar huis, in stilte. Met hoge snelheid ontweken we paarden, vossen, en gordeldieren op het onverlichte (en lekker warme) geasfalteerde wegdek..
Het gaat prima hier. Begin me echt al thuis te voelen. Voelt alsof ik hier al veel langer zit dan een maand. Inmiddels heb ik wat taken op het werk, dus daar ben ik erg blij mee. Ik neem bijvoorbeeld de komende tijd het maandelijkse bulletin voor mijn rekening. Dit is een info-krant over de activiteiten van PCI, bedoeld voor intern gebruik, maar ik denk dat ik het ook naar het Engels ga vertalen, zodat het voor externe communicatie (o.a. richting NL) gebruikt kan worden. Ik krijg er behoorlijk de vrije hand in, dus ik kan zelf de ideëen opperen (wat ook wel verwacht wordt). Het bulletin bestond al, maar is opgehouden in 2006 vanwege personeelstekort. Heb bedacht dat de eerste maar een speciale editie wordt over mij.. Kan ik mezelf even goed introduceren, wat over NL vertellen, mijn eerste indrukken van PCI (waar Carlos nieuwsgierig naar is), PCI en haar netwerk schematisch weergeven (om zelf een duidelijk overzicht te krijgen, en als overzicht voor elke nieuwe 'bezoeker'), wat wellicht ook op de nieuwe website gezet kan worden straks. PCI heeft namelijk tientallen organisaties waar ze op een of andere manier mee gelinked is. Ook wil ik wat schrijven over mijn ervaringen in Suriname. Dat is nu eenmaal mijn enige ervaring met inheemse comunidades, en onbewust vergelijk ik het constant met de situatie hier.
Anyway, wordt nog een flinke uitdaging, waar ik best nog wel even mee bezig ben, want het moet natuurlijk volledig in het Spaans.
Verder heb ik tussendoor wat vertaalwerk (van engels naar spaans), en ga ik af en toe met collega's mee naar verschillende plaatsen/activiteiten.
Zo ben ik dinsdag onverwachts meegegaan met Andy en Martha naar een soort debat/protestactie over de Trans-Chaco Rally die hier jaarlijks gehouden wordt. Dit vond plaats in Mariscal, zo'n 80 km verderop. Andy en Martha zijn gegaan in opdracht van ACHA, een nationaal forum dat tegen de Rally is. De Rally vindt namelijk plaats op openbare wegen in de Chaco gedurende 3 dagen. De wegen die gebruikt worden zijn lang niet allemaal geasfalteerd (wat betekent dat er 3 dagen lang ongeveer geen zicht is vanwege de stof in de lucht, wat gezondheidsklachten met zich meebrengt), en grenzen op veel plaatsen direct aan comunidades/huizen. Ten eerste is het dus levensgevaarlijk. Ten tweede is het slecht voor het milieu. Naast de milieuvervuiling door de raceauto's, betekent de Rally ook heel veel extra afval van de vele bezoekers die op de populaire Rally afkomen (en de mensen uit de stad hebben een hele andere mentaliteit, volgens de Chaqueños). Ten derde vinden er activiteiten plaats als seks met (te) jonge (vaak Inheemse) meisjes door de bezoekers.
Voordat we naar Mariscal reden hebben we een bezoek gebracht aan de moeder van Cynthia (een collega die op het moment vanwege haar bevalling niet werkt). Haar huis grenst aan een weg waar de auto's voorbij racen. Walter, haar zoontje (nu 12 jr), is een aantal jaren geleden aangereden door zo'n auto, en heeft zware verwondingen opgelopen. De auto was uit de bocht gevlogen. Nog altijd heeft hij fysiotherapie en pijn. We hebben een tijdje met haar gepraat, en tijdens het gesprek werd ze emotioneel. Ze hebben er zoveel ellende door gehad. We hebben Walter vervolgens meegenomen om zijn verhaal te kunnen doen tijdens het debat. Toen we in Mariscal aankwamen, was het nog maar de vraag of Walter zou kunnen spreken. Het debat was georganiseerd door de Touring Club (TACPy), wat een nationale organisatie is, in 1924 opgezet ten behoeve van autoverkeer, en inmiddels is het een grote organisatie die zich ook met ontwikkeling bezig houdt (o.a. toerisme). Zie website http://www.tacpy.com.py/v3/index.php De Rally is opgezet door deze Touring Club, en zij zijn dus onze 'tegenpartij'. Dit jaar is de Rally uitgesteld, vanwege het weer, en vanwege protesten. Maar nu gaat de Rally toch plaatsvinden volgende week. Op deze korte termijn hebben ze dan nog even een 'openbaar debat' georganiseerd.
Terwijl we naar Mariscal reden haalden we onderweg de grote bussen van de TACPy in, vol met mensen vanuit de stad om TACPy te vertegenwoordigen. Het hele gebeuren was weinig bekend gemaakt in het land, en inschrijven om je woordje te doen, moest een aantal uren van tevoren gebeuren (wat ook niemand wist). Het debat werd gehouden in een soort loods, en was afgeladen vol met mensen, veel blanken met gele t-shirts van TACPy, en veel Indígenas, dorpsbewoners die opeengestapeld voor de ramen vanaf buiten meeluisterden in de snikhitte. Andy stond vooraan bij de pers met zijn camera. Martha had gelukkig een stoel gevonden (zij is zwanger), en ook Walter hebben we naar voren geduwd. Ik bleef achter tussen de menigte. Drie uur lang in de hitte tussen de massa staan, naar Spaans/Guaraní luisterend. Ik hield het niet meer uit! Wat gaan mensen toch stinken in zo'n menigte! Ik heb me toch maar naar voren gedrongen, vooral omdat ik het wel echt interessant vond, en het niet wilde missen vanwege irritatie. Ik vond een plekje tegen de muur, waardoor ik af en toe even op de grond kon zitten (uitkijkende dat ik niet vertrapt werd), en wat kon schrijven en foto's maken. Eerst werd er een uur lang verhaal gedaan door TACPy, waarbij ze ook de nadelen opnoemden van de Rally, maar deze natuurlijk ontkrachtten door "wij zijn TEGEN ouders die niet goed op hun kinderen letten tijdens de Rally", en "alle nadelen zijn maar tijdelijk, gedurende 3 dagen". Vervolgens was er gelegenheid om in te schrijven om je woordje te doen. Gelukkig was dit aangepast dus (om duidelijk te maken hoe 'democratisch' ze zijn). De mensen duwden zich naar voren. Ook Martha met Walter, wat lukte. Na een half uur werd de inschrijving gestopt, en werden mensen om de beurt opgeroepen om in 5 minuten zijn/haar woordje te doen. Het werd me al gauw duidelijk dat bijna iedereen VOOR de Rally was! Toen de vertegenwoordiger van ACHA naar voren kwam en haar TEGEN-woord deed, werd zij keihard uitgefloten door het publiek. Ik hoorde een Indiaanse leider naast mij zeggen dat zij helemáál niet de Indianen vertegenwoordigde. "Zij weet er niets vanaf, want zij is niet een van ons." (Ze is een buitenlandse met een ketting met een groot kruis om haar nek..). Op een gegeven moment was Walter aan de beurt, als enig kind. Van tevoren had hij me verzekerd dat hij het helemaal niet eng vond om voor zo'n groep te staan. Maar toen hij eenmaal de microfoon in handen had, en zijn verhaal begon, moest hij huilen. Ik vond het ontzettend naar. Zo'n kind voor zo'n massa die duidelijk een andere mening heeft! Wat dapper zeg! Zie je mij niet doen! Ergens bekroop me ook wel het gevoel; hadden we dit wel moeten doen, zo'n jong kind voor de microfoon zetten.. Maar ja, het is niet mijn strijd, ik weet er weinig van, en hij wilde het echt graag doen, en bovendien is hij degene die nog dagelijks de consequenties meemaakt van het ongeluk. Dus logisch is hij heel erg fel in zijn mening over de Rally.
Gelukkig kwamen er later wel twee journalisten naar Walter toe, om te vragen of hij zijn verhaal nog een keer wilde doen, alleen voor hen. Dat was natuurlijk veel beter, zonder zo'n mensenmassa voor je neus. Kon hij toch zijn verhaal nog kwijt.
Het hele gebeuren duurde tot een uur of 7. Pfff! Gelukkig werd het het laatste uurtje wat minder druk, en kon ik een stoel te pakken krijgen, en wat terere meedrinken.
Martha vertelde me naderhand dat ze heel erg teleurgesteld en bedroefd was. "De mensen geven er gewoon niks om". Ik vroeg haar hoe het kon dat bijna iedereen VOOR was. Ze zei dat de mensen die spraken geselecteerd waren van tevoren. Bovendien was het debat nauwelijks kenbaar gemaakt aan het grote publiek, en was het op zo'n korte termijn dat mensen ten eerste te ver moeten rijden, en ten tweede denken: "Wat heeft het voor zin, die Rally houden we echt niet meer tegen, hoor." Er zijn best wel wat comunidades die VOOR de Rally zijn, maar deze hebben dan ook economisch voordeel bij de Rally, door hun ligging, of door wat ze te bieden hebben aan technische service, voedsel, etc. De vertegenwoordigers van deze dorpen werden dan ook geselecteerd om te spreken. Ik vroeg aan haar of zij denkt dat het merendeel van de Chaqueños VOOR of TEGEN is. Haar antwoord was dat ze dat niet zeker weet, maar dat ze wél zeker weet, via de contacten met vele NGO's en het werk in de comunidades, dat veel Chaqueños tegen zijn, veel meer dan nu bleek uit dit debat..
Het debat heeft het nieuws gehaald, een aantal uren later, maar Walter helaas niet..
We reden naar huis, in stilte. Met hoge snelheid ontweken we paarden, vossen, en gordeldieren op het onverlichte (en lekker warme) geasfalteerde wegdek..
woensdag 1 oktober 2008
Foto's van Itapúa! (2)
Soledad met haar man en zoontje Josías
Martha met haar man en twee dochtertjes
In het naaldenbos
Salto Tembey
Paraguayaanse dans
Abonneren op:
Posts (Atom)
