Paradijselijk Iguazú..

Weer veilig teruggekeerd in het hete en droge stof van het altijd rustige Filadelfia in Mennonietenland. Mijn trip naar Iguazú in Brazilië heeft ietsje langer geduurd dan de geplande drie dagen, want het was behoorlijk genieten. Bovendien duurde de terugreis twee dagen..

Where to begin? Ok, vorige week dinsdag ben ik met Carlos in alle vroegte meegereden naar Asunción (hij moest daar toevallig ook zijn voor een bijeenkomst), alwaar hij me afgezet heeft bij de bus terminal. Daar ben ik bepakt en bezakt (zag eindelijk de kans om in Brazilië te flaneren in mijn vele jurkjes en rokjes, ver weg van het conservatieve Filadelfia) in de bus gestapt naar Foz de Iguazú, over de grens in Brazilië. Het was een directe bus, maar er werd me door verschillende mensen verteld dat als ik stempels wilde halen bij de grensposten (zowel van Paraguay als Brazilië), ik dat duidelijk moest aangeven bij de chauffeur. Dit is namelijk niet voor iedereen nodig, dus de bus stopt niet altijd automatisch. Kreeg ook te horen dat bussen soms niet op je wachten terwijl je in de rij staat bij de immigratiepost. Al met al vond ik het best wel spannend, hoewel ik blijf vergeten dat ik inmiddels toch wel een woordje spaans spreek, en me ook echt wel red. Gelukkig is het allemaal goed verlopen, want ik bleek niet de enige te zijn. Bovendien maakte ik kennis met een Paraguayaans meisje (van mijn leeftijd), die zich vol enthousiasme naar Brazilië begaf, na een bezoek aan haar 2 kinderen en alcohol-verslaafde man (in Asunción), om weer terug te keren naar haar kuuroord waar zij 'het licht' heeft gezien. Helaas was haar man nog niet in voor genezing.. Anyway, zij had de taak op zich genomen om goed voor mij te zorgen, en bedolf me met ijsjes, emailadressen, telefoonnummers, en alle hulp die nodig was voor wat betreft de chaotische grensposten. Toen ik uit de bus stapte in Foz do Iguazú kreeg ik een verstikkende omhelzing van haar, en moest ik beloven haar te komen opzoeken in haar 'comunidad'.. Mooi, die ontmoetingen ;)

Goed, ik nam de taxi naar het hostal waar ik met Jessie (meisje uit NL) had afgesproken. Van deur tot deur toch weer een reis van zo'n 14 uur, dus zocht meteen de slaapzaal op, waar ik Jessie aantrof met hetzelfde plan, want zij had bijna 20 uur ge-bus-t vanuit Argentinië. We hadden elkaar in NL maar een keer ontmoet, dus we hebben even kennisgemaakt met elkaar, en wat zitten kletsen, en toen dus doodmoe in slaap gevallen. De dag erna zijn we op tijd opgestaan, en na ontbeten te hebben aan de rand van het zwembad, met een heerlijke bak verse koffie erbij (ik in mijn element!), hebben we de bus genomen naar de Iguazú watervallen aan de kant van Brazilië. Het is nogal toeristisch met allerlei mogelijkheden tot dure tours waarbij je kunt raften, kayakken, etc. Maar met onze mind op 'low-budget' ingesteld hebben we alle gidsen van ons afgeslagen en zijn na een stukje bus te voet het park verder in gegaan. Al gauw volg je automatisch het uitgestippelde pad dat bovenaan begint met een panorama op de watervallen, waarna je steeds lager en dichterbij de watervallen komt. Het is prachtig. We hebben een hoop foto's van watervallen, de mooiste vlinders, brutale neusbeertjes, en grote salamanders gemaakt. Het is echt tropisch regenwoud, dus ik snoof de heerlijke geuren van herinneringen aan Suriname weer op. Uiteindelijk naderden we de watervallen van zo dichtbij dat je behoorlijk doorweekt raakte, en je uit moest kijken voor je camera en spullen. Echt heel gaaf!

Na een halve dag in het park keerden we terug naar Foz (maar 20 minuutjes met de bus overigens), en wilden we even het centrum bekijken. Eerst besloten we wat te eten, maar vanwege een enorme hoosbui kwamen we de eerste twee uur niet meer weg uit het restaurant.. Nog maar een lekkere glas verse vruchtensap extra genomen dus. Toch nog even een wandelingetje gemaakt tussen de regendruppels door, en daarna lekker gesuft in het hostal. 's Avonds zijn we gaan eten bij een Libanees restaurant om de hoek. Lekker en goedkoop. Bovendien raakten we al gauw verslaafd aan de waterpijp, dus het is die dagen niet bij één bezoek gebleven.. Eenmaal terug in het hostal hebben we een van de mannen die daar werken een heerlijke caipirinha laten maken, en al luierend in de hangmatten bedachten we waar we dit goede leven aan verdiend hadden. De hostal-mannen kennen overigens geen grenzen, kwamen we al gauw achter (en was te verwachten natuurlijk).. cheezy latino's.. ;)

Dag twee in Foz hadden we ingepland voor de Argentijnse kant van de watervallen, maar we waren iets te laat opgestaan (lees: véél te laat), en bovendien was het weer een beetje druilerig. We besloten dus maar om een bezoek te brengen aan het vogelpark daar in de buurt. Vele vogels gezien met de meest fantastische kleuren. Overigens is de toekan nog altijd schitterend met haar prachtige snavel, maar wat een rotbeest, zeg! Ik ben serieus aangevallen en gepikt door die prachtige snavel! Maar goed, het beest staat tóch op de foto, of ze nou wilde of niet. De toerist heeft weer gewonnen!
's Avonds hebben we gegeten in een sushi-bar, wat heerlijk was, en waarbij ik eindelijk langzaamaan het eten met stokjes onder de knie begon te krijgen. Daarna teruggegaan naar het hostal en op tijd naar bed gegaan, want we wilden de dag erna een goede tweede poging wagen voor een dagtrip naar Argentinië.

We zijn de volgende dag met een tour vanuit het hostal meegegaan. In eerste instantie wilden we dit niet doen (stoere backpackers zijnde ;), maar Jessie had de Argentijnse grenspost al meegemaakt, en de kans is groot dat je er twee uur mee bezig bent voordat je je stempels hebt, en de volgende bus te pakken hebt (want ook hier wacht de bus niet op je - locals hebben immers geen stempels nodig, en reizen vaak dagelijks op en neer vanwege werk). Uiteindelijk gingen we toch maar overstag voor de tour, om zo min mogelijk tijd te verliezen. Met een aantal andere mensen zijn we met een busje en gids naar de Argentijnse kant van de watervallen gereden. In het park kon je kiezen voor de boottocht waarbij je heel dicht bij de watervallen komt, maar dit was belachelijk duur. Jessie en ik kozen er dus voor om gewoon weer te gaan lopen. Het park is echt heel mooi, en wederom begonnen we bovenaan het pad, en cirkelden zo langzaam naar beneden, steeds dichterbij de watervallen. De watervallen aan de Argentijnse kant zijn absoluut nog spectaculairder dan aan de Braziliaanse kant. Wat een ontzettend mooi natuurgeweld! Het was prachtig (en bloedheet) weer, en vanwege de schittering van de zon, ontstonden er veel regenbogen, dus heel fotogeniek! Het park is groot, en een behoorlijke afstand klimmen en lopen met als laatste hoogtepunt een loopbrug van 1 km. waarbij je op het einde neerkijkt op de allergrootste waterval, neerstortend in de Iguazú rivier.. Dit was echt adembenemend! Soms kwam er een enorme wolk waterdruppels neergedaald op de menigte toeristen die druk met camera's in de weer waren, en hoorde je iedereen gillen en dekking zoeken. Hoewel het een welkome afkoeling was in de hitte van het regenwoud..

Moe en bezweet reden we terug richting Foz, waarbij we halverwege nog uitstapten bij het drielandenpunt: Paraguay, Argentinië, en Brazilië; gescheiden door de twee rivieren Iguazú en Paraná. Na een douche en een tukkie hebben we weer gegeten bij de Libanees, en besloten daarna weer om in het hostal te blijven, waar we kennis maakten met twee nieuwe gasten op de slaapzaal, uit Ierland.

Inmiddels was het zaterdag, en hebben we een dag geluierd. Jessie had al weken last van ontstoken ogen, en is naar de oogarts gegaan in Foz voor nieuwe medicatie. Ook ik ben op zoek gegaan naar medicatie, en wel aftersun.. Was natuurlijk flink verbrand onder de Argentijnse zon bij de watervallen. De zaterdagavond was tevens onze laatste, want ik wilde toch echt terug naar Filadelfia. Begon een schuldgevoel te krijgen, en bovendien wist ik niets over de bus-aansluitingen, en er rijden nu eenmaal niet veel bussen richting de Chaco.. De terugreis kon dus zomaar langer duren dan de heenreis. Volgens een van de hostalmannen ging er een directe bus om 7 uur 's morgens vanuit Foz naar Asunción. Na een korte nachtrust van welgeteld 2 uur wilden we de bus nemen, maar omdat we nog moesten betalen in het hostal, en we een taxi nodig hadden, hebben we 7 uur niet gered.. Stom, maar ja. We besloten nog wat uurtjes slaap in te halen en die van 12 uur te halen. Maar gelukkig hebben ze dit nagebeld voor ons, en bleek ook deze niet (meer) te bestaan. Uiteindelijk zijn we om 11 uur met een taxi vertrokken naar de overkant van de grens (Paraguay - wat een kwestie is van de brug oversteken), en vanuit daar hebben we wel een bus kunnen nemen naar Asunción. Dit bleek echter een ontzettende boemelbus te zijn, zonder airco (was dan ook goedkoop), maar we waren zo moe dat we toch wel in slaap sukkelden zo tussendoor.

In Asuncion aangekomen, na zo'n 6 uur, kochten we een kaartje voor de bus naar de Chaco die om 19u 's avonds vertrok. Maar terwijl we zaten te wachten kregen we onze twijfels over de busreis. We waren namelijk door verschillende mensen gewaarschuwd dat busreizen in Paraguay 's avonds niet veilig zijn. En daarbij had ik (vrij ontactisch) Jessie angst aangejaagd door te vertellen over de ongelukken die gebeurd zijn met bussen die 's nachts over de Trans-Chaco rijden. Die is namelijk niet verlicht, en trekt vele kleine en grote dieren uit het bos aan.. We besloten om de nacht door te brengen in een smoezelig hotelletje vlakbij de terminal, en dan de ochtendbus naar de Chaco te nemen.
Tevreden zaten we 's morgens om 7u in de ochtendbus naar Filadelfia, met het idee dat we daar zo'n 6 uur later zouden zijn (met de auto is het een kleine 5 uur rijden). Maar grote pech.. de ochtendbus bleek wederom een boemelbus te zijn, met de snelheid van een onopgevoerde brommer, die elk kwartier stopte om mensen op te pikken, en bovendien weer zonder airco! Een goede vuurdoop voor Jessie dus, die op deze manier een langdurig beeld meekreeg van de Chaco. Na ruim 9 uur kwamen we eindelijk in Filadelfia aan. In mijn stekkie aangekomen heb ik meteen gedouched en ben naar kantoor geraced, om uit te leggen waarom het zo laat was geworden. Heb nog even geprobeerd te werken, maar mijn hoofd tolde om van de slaap, en inmiddels koppijn, dus heb het vrij snel opgegeven.

Kortom, heerlijke trip achter de rug, maar nu weer gauw aan de slag!