Ja mensen, ik ben er, eindelijk!

Eindelijk dan bericht van mij, ditmaal echt vanuit de Chaco!
Het is nu maandag, 14.30u (tijdsverschil is ongeveer 5 uur met NL), en ik zit op kantoor. Net siësta achter de rug, en nu dus eindelijk de kans om jullie even lekker een verhaaltje te vertellen. Internet werkt prima op kantoor, via wireless, en ik heb mijn eigen laptop meegenomen (luxe hè), dus heb alle vrijheid om overal binnen het gebouw neer te strijken en mijn ding te doen.

Goed, waar zal ik beginnen. Dit wordt een lang verhaal, vermoed ik zo.

Mijn reis is voorspoedig gegaan. Afgelopen vrijdag kwam ik in de ochtend aan, en zou ik opgehaald worden door Carlos (directeur PCI), of hij zou iemand anders sturen. Bij aankomst helaas geen bordje met mijn naam erop, en ook geen Carlos. Dus ik ben maar boven op mijn spullen gaan zitten, om te wachten. Na een half uur nog steeds niemand, en kennelijk kreeg ik een wat ongeruste blik, want een meisje kwam op me af met haar broer, en vroeg of ze konden helpen, iemand bellen voor me ofzo. En inderdaad, mijn telefoon werkte in Brazilië nog wel, maar zodra ik voet op Paraguayaanse bodem zette, hield het netwerk van T-mobile toch echt op. De jongen leende me zijn telefoon, en ik belde Carlos op. Die zei dat iemand me zou ophalen, en hij zou diegene nogmaals bellen. Even later kwam er een jongen (van mijn leeftijd) op me afgelopen, met mijn naam (nogal onzichtbaar) op een papiertje geschreven. Ik begreep geen woord van wat hij zei (later hoorde ik dat hij ook voor Paraguayanen nogal onverstaanbaar praat - ik was al bang dat dit mijn Spaanse dialect zou worden..), en ik kreeg meteen twee zoenen op m'n wang, hij pakte mijn spullen, en we liepen naar de uitgang van het vliegveld. Buiten sloten nog twee jongens aan, en we liepen richting een auto. Natuurlijk, achterdochtig als vrouwelijke reizigers moeten zijn, stelde ik nog wat vragen om zeker te zijn dat zij wel echt degenen waren die mij op moesten halen, en niet het blaadje met mijn naam erop op onrechtmatige wijze verkregen hadden.. Maar een van de jongens vertelde me dat hij voor PCI werkte in Asunción, waar het juridische gedeelte van de organisatie zit. Anyway, ik stapte een geblindeerde auto in met drie hippe jongens, waarna ik meteen een kop 'terere' (Paraguayaanse 'mate' - koude kruidenthee) aangeboden kreeg om uit te lurken (letterlijk lurken, want er zit een metalen soort rietje in het ook metalen kopje). Is lekker moet ik zeggen, en da's maar goed ook, want dat drinken ze de hele dag door. Ik had het ritueel alleen nog niet helemaal door, want op een gegeven moment boden ze mij niets meer aan.. Ik liet het maar zo, maar ben er inmiddels achter hoe dat zit. Er is één persoon die de terere uitdeelt. Als hij het je aanbiedt, zeg je geen 'gracias', want daarmee geeft je aan dat je niet (meer) hoeft. Verder moet je het altijd weer teruggeven aan die hoofdpersoon, en dus niet zelf gaan ronddelen. Als je dat wel doet, geef je dus ook aan dat je niet meer hoeft. Ik heb dus twee dingen fout gedaan in dit simpele ritueel..

Het is ongeveer 45 min rijden van het vliegveld naar Asunción. De jongens vertelden me het een en ander over het leven in Paraguay en Asunción. Vooral over uitgaan en mode.. Ze gaan bijvoorbeeld vaak naar Buenos Aires met de bus (20 uur!) om daar goedkoop merkkleding te kopen. En tot mijn verbazing hing er een reclamebord met dj Armin van Buuren langs de kant van de weg! Niet helemaal mijn muziek, maar ik vertelde maar even trots dat hij Nederlands is. Ze wenste me overigens véél succes met mijn verblijf in Filadelfia (Waarom daar??), en dit krijg ik nog steeds overal te horen ('You are going to suffer!' is een opmerking die ik ga onthouden, gemaakt door de Mennoniet eigenaar van een supermarkt in Filadelfia), dus ik ben heel benieuwd, en natuurlijk geeft het wel een extra uitdaging om het ook daadwerkelijk vol te houden, die 10 maanden. Filadelfia schijnt gewoonweg suf te zijn, en daarbij een bloedhete, droge stofbende. Daar ga je gewoon niet voor je lol zitten.

Goed, terug naar de autorit. Ik moest onderweg nog wel lachen, want op een gegeven moment stonden we bij een stoplicht te wachten. En ineens riepen beide jongens voorin uit: Aah, no! En het volgende moment werd de voorruit in het sop gezet. Vervolgens graaiden ze alledrie in hun broekzak op zoek naar een muntje om de ruitenwasser te betalen. Kennelijk werkt het dus zo dat te pas en te onpas je raam schoongemaakt wordt - als je even niet oplet - maar vervolgens moet je het nog betalen ook! Stel je voor in de Nederlandse file..
We arriveerden bij een gebouw, waar Carlos een bijeenkomst had die dag. Het bleek een klooster te zijn van binnen, en nadat ik daar gedropt was door de jongens, ben ik lekker in de tuin gaan zitten met een boekje. Al gauw werd ik opgehaald door Carlos, om mee te eten in de lunchruimte. Hier werd ik voorgesteld aan verschillende collega's van PCI die niet in de Chaco werken. PCI is namelijk opgesplitst in drie delen:
1. Filadelfia (hoofdkantoor): Ontwikkeling in Gran Chaco.
2. Asunción: Juridische zaken t.b.v. rechten van de Inheemse bevolking.
3. Itapúa: Ontwikkeling in Itapúa (zuidoosten van Paraguay - regenwoud).
De bedoeling is trouwens dat ik ook Itapúa ga bezoeken over een tijdje. Dat lijkt me ook erg gaaf, want ten eerste is het jungle (!), ten tweede gebeuren er op het moment allerlei interessante activiteiten, ten derde vertelde een van de collega's (zelf ook Inheems) dat hij veel samenwerkt met curanderos (soort sjamanen).

Oh mensen, dit wordt een heel lang verhaal zo..

Ok, ik viel met mijn neus in de boter dus, met die lunch. Was ook nog eens een echte Paraguayaanse maaltijd; een stevige soep ('caldo'), met groenten en gehaktballen, waarbij je stukken manioc in je soep prakt.
Daarna ging de bijeenkomst nog een uurtje door, waarna Carlos me kwam ophalen om met hem mee te rijden naar de Chaco. Finally, naar mijn huisje voor de komende 10 maanden! Ik was zo benieuwd, en zo moe inmiddels!
Zodra je Asunción verlaat, steek je een brug over, en dan ligt de Chaco voor je. Het landschap verandert meteen. Er is één rechte weg, vol met gaten en bobbels, en links en rechts van je alleen maar laaggroei en palmbomen. In de regenperiode schijnt dit gedeelte van de Chaco vol met water te lopen, vandaar dat er alleen maar palmbomen groeien. Mensen vangen het water op in aangelegde meertjes. Er is dus één weg, de trans-chaco, die dwars door de Chaco gaat, om te eindigen in Bolivia. Er liggen veel dooie beesten langs en op de weg, want aangezien er weinig verkeer is naarmate je verder vordert, scheur je dus met gemak 150 k/u. Uiteindelijk is er bij ons gelukkig alleen maar een vogel tegen de voorruit aangesmakt.. Ik heb een internationaal rijbewijs meegenomen, maar ik zie mezelf absoluut niet rijden in de Chaco. Ik zou voor elk beestje uitwijken, of al die arme gewonde beestjes meenemen. Tegen de tijd dat ik Filadelfia dan zou bereiken, zou ik een compleet asiel in de achterbak hebben. En wat ik zojuist nog hoorde, is dat de mensen in Filadelfia niet bepaald zachtaardig omgaan met dieren. Dieren die zich op straat begeven, mogen afgeschoten worden. Geen straathonden hier dus.. Wel schoothondjes, want die blijven dicht bij huis..

Halverwege zijn Carlos en ik nog uitgestapt voor een kop koffie. Er is langs de hele weg bijna niets te vinden. Een schamel huisje her en der, maar that's it. De kiosk halverwege is dan ook de enige optie om gas bij te tanken, en wat eten/drinken te kopen.
Daarna was het nog zo'n 2 uur reizen (in totaal dus ruim 5 uur; één rechte weg met niks dan palmbomen aan weerzijden!), totdat we Filadelfia bereikten. Het was inmiddels 19u 's avonds, wat betekende dat ik ruim 30 uur gereisd had, van deur tot deur. Carlos liet me nog even snel kennismaken met Santina (mijn andere contactpersoon van PCI en tevens degene met wie Carlos samenwoont), en bracht me toen naar mijn huisje. Ik was zo moe, dat ik niks meer wilde, behalve mijn bed induiken..

Mijn huisje is echt helemaal prima! Een grote keuken en leefruimte ineen. Twee slaapkamers, waarvan ik er een in gebruik heb (de andere is op slot en tegen betaling voor bv. een gast kan ik die ook gebruiken). Twee bedden in mijn slaapkamer, één heb ik gebombardeerd als slaap-bed, de andere als siësta-bed.. (Erg hè..) Een badkamer, met zo'n heerlijke Zuid-Amerikaanse douche-kop.. : Een plastic emmertje waar een rode en zwarte elektriciteitsdraad aan de bovenkant bevestigd zit, wat lauw water geeft. Er schieten toch altijd electrocuteer-visioenen door mijn hoofd bij de aanblik hiervan.. Maar goed, we doen het ermee. Verder loopt er om het huis heen een patio, gevestigd op balken waar perfect een hangmat tussen past.. De patio loopt over in een tuin, die er nu nogal droog en saai uitziet, maar veelbelovend is. Mangobomen en bananenbomen! De oudere eigenaresse van het huis woont zelf aan de voorkant, en gebruikt de achterzijde helemaal niet, dus ik heb totale privacy. Oh ja, ik heb zelfs een eigen wasmachine! Niks te klagen dus ;)

Laten we hier maar even eindigen met het relaas van dag 1 in Paraguay, anders wordt het echt een onleesbare lange lap. Wat heerlijk trouwens, dat schrijven (en lekker ff in het NL's)!

Ciao ciao!